Ait..

Boşluğun omuzlarında gergin bir ağırlığa dönüşmediği,

Sessizliğin ruhunu derin gıcırtılara gark etmediği

En mühimi,

Gitmekle kalmak arasında savaş vermediğin,

Aitliğini sorgulamak yerine

Varlığına sahip çıktığın,

Kıvrılıp kaldığında bile

Bir köşesinde,

Yalnızlığından ürkmediğin..

Ve Kapanacak Perde!

Ve kapanacak perde. 
 
Hiç bir şey eskisi gibi olmayacak! Kapısını aralayıp girdiğimde düşlerinize, uyandığınıza lanet ederek başladığınız o günden sonra eskisi gibi olmayacak hiçbir şey.  
 
Vazgeçtiğim her şey yeni bir vazgeçiş olarak dökülüyorken üzerime, bardaktan boşanırcasına hem de. Sesleniyorum uzaklardan hem hepinize hem hiç kimseye, belki de sadece kendime. Olmayacak diyorum olmayacak!!! Hiç bir şey eskisi gibi olmayacak.  

Benim Gözümden

Bir hayalin gölgesinde güneşleniyoruz

Tutmuyor neşesi kendisiyle
Bir perde üstümüzde
Oyuncular seyirci halinde
Şarkılar dilimizde
Tutmuyor sözleri bir öncekiyle
Sen ağzında tüten dumanın seyrinde
Bense dilinin hecelerinde
Mağbet kapılarımın günahkar bekçisi
Bıraktığın sadece ateş!..

Sevgiliye Mektup

Ey Sevgili!..

Görebiliyor musun etrafımda düşlerimi sarmalayan demir parmaklıkları? Hayallerimin uçmasını engelleyen taş duvarları…Alıyor musun keskin küf kokusunu? Soğuğu, yalnızlığı, hasretliği benim kadar içine çekebiliyor musun ey sevgili? Duyuyor musun çaresizliğimin sessiz çığlıklarını? Sıkışıp kaldığım suskunlukta sayabiliyor musun ilerleyemeyen adımlarımı?
Söyleyemediğim sözler boğazımda düğüm düğüm…  Alamadığım acı bir nefes göğsümü  acıtan, ellerim,  titreyen ellerim bomboş  kaldı havada aşkını yakalamaya çalışan. Sürgün misali geceler sabahları  olmayan.

Yanlış Bir Zamanda Geldiysem

“Yanlış bir zamanda geldiysem, ya da yanlış olan zaten bensem, gidebilirim…” diyerek kafasını kapının aralığından uzatarak gözlerime bakmaya çalıştığında ben arkamı dönmüş boş odaya doğru ilerliyordum. Cevap vermediğimde tepkisinin ne olacağını merak ettiğimden değildi bu davranış. Şu anda değil konuşmak nefes almak bile istemiyordum. Gelmediği o uzun süre zarfında çok şey değişmişti ve değişmeye devam ediyordu. Şimdi yerde kolilere doldurulmuş eşyalarım, bir iki ucuz boş şarap şişesi, çöpe atılmak için ayrılmış anılar vardı boş evimin boşluklarında. Ve içeri girseydi eğer hiç bir şey düşünmeden, bunun hoşuma gidip gitmeyeceğini bile umursamadan o boşlukları

Salıncak

Gitmek yok demişti,
Öylece bırakıp gitti
İki boşluk arasında bıraktı beni
Bir adım ileri atsam, korku
Bir adım geri kaçsam, hüzün
Sallanır salıncakta hayallerim
Tut beni tut, yoksa düşerim!
Ya da fırlat tüm gücünle boşluğa
Hani hep yaptığın gibi, alışkınsın nede olsa!

Ömrüm dedim; uzun ince kıvrımlı bir yol
Hiç bitmez sanırdım, bitti bak her şey
Belki de sonumu kendi ellerimle yazdım
Sallanıp durdu boş bir salıncakta aklım
Bi sana gitti, bi senden geçti
Onca yüz arasından bi seni seçti
Tut beni tut, yoksa düşerim şimdi

Türk Dilinin Korunması!

Milletimiz için çok önemli yere sahip olan dilimize millet birliğini ve bütünlüğünü korumak adına sahip çıkmalı ve korumalıyız. Türkçenin konumuna baktığımız da, yeryüzünün en geniş coğrafi alanına yayılmış, en eski ve zengin bir dil olma sıfatını elde etmiştir.

Genel olarak yaşanan dil sorunlarından en önemlileri ve en tehlikeli olan, yabancı sözcüklerin dilimize girip yerleşmesidir.

Dilimizdeki yabancılaşma 16. yüzyıl da Arapça ve Farsça kullanımının artmasıyla başlamış, 17. yüzyıl da ise bu dillere bir de Fransızca eklenmiştir. Böylece Türkçenin kullanım alanı daralmış, dilimiz günümüzde de başka şekillerde sürecek olan kirlenmeye maruz kalmaktadır.

Gözlerin İstanbul Oluyor İşte

Gözlerin İstanbul oluyor işte
Burası Edirne
Burası soğuk
Bilmem, herhalde
Balkanlardan gelen rüzgarın etkisiyle
Gözlerin iki güneş
İki güneş
Düşüyor
Ayaz tutmuş geceye
Gözlerin İstanbul oluyor işte yine

Bahar Gelmiş Bu Şehre

Bahar gelmiş bu şehre
Eteklerinde cıvıldayan kuşlar
Karlar erimiş
Soğuklar bitmiş
Bahar gelmiş bu şehre
Kırılan kalpler
Bir kez daha
Aşık olmaya
Yemin etmiş
Bahar gelmiş bu şehre
Dallarda zerdali uğultusu
Toprakta umudun kokusu

Yoksun

Yoksun burda..

Yoksun diye ağladım boş sokaklarda..

Hüzün sardı hep yalnızlıklarda..

Kalbimin ucuna kadar gelen kelimeler,

Dilimin ucuna gelmek için bahane aradılar,

Ama bulamadılar onlar da..

Kardelenler bile o beyaz örtüyü yırtıp güneşi gördü ama,

Zaman

Saat işliyor tik tak, tik tak
Avuçlarımda yanıyor zaman
Gözlerimde titriyor bir ışık
Aklıma sen düşüyorsun
Akıyorsun içimden
Bir mum erir gibi..
Bir mum eritir gibi..
Geçiyorsun içimden
Saat işliyor tik tak, tik tak
Sensizliğe alışıyor zaman
Bir elif miktarı kalıyor önümde
Bugün ilk defa yokluğun dokunmadı içime..

Sanırsın

Sen sevdaydın gittin
Limanlar yıkıldı
Gönlümün barınakları yıkıldı
Ardında kalan bir beden
İçinde kalan bir can oldu

Sanırsın ki poyrazlar
Vurur cana
Oysa hep karayellerde gelir
Cana ölüm
Yapışır bedene

Unutuldu sanırsın
Bir çocuk bile unutmazken
Dinlediği masalları

Senin gözlerinde doğan
Gözlerinde ölen
Unutabilir mi kolayca seni

Nehir

Yine  bir yol ayrımındayım, yeni seçimlerin ertesinde ve bir çoğunun da arifesinde. Kabına sığamamak bu olsa gerek; durağan şeylerin batışması tenime. Huzurun peşinden  koşturup durmakmış hayat dedikleri. Belki de nehirler gibi oradan oraya akmanın bir sebebi. Neyse ki  hiç bir nehir yokluğa akmıyor, denize dökülüyor çoğaldıkça… Tarihe bakıldığında hangi hicret tekamülle sonuçlanmamış ki? Değişebilmek için, bir şeylerden vazgeçmek gerekiyormuş demek ki! Olanı biteni içine iyice sindirip toplayıp bavulunu, yorgun ve küskün gözlerini ufka dikip, küçük bir umut kıvılcımının peşinden gidebilmek gerekiyormuş bazen.

Öylece suskun kalamadım, görmezlikten gelemedim.  Duymazlıktan gelemedim yüreğime fısıldayan hayatın sesini. Ensemde hayallerimin o sıcak soluğu cezbederken beni, bir şeyler yapmalıydım kendi adıma, çocukluğumun anısına ve annemin hatırına. Affet beni, hepsi daha yıllanmış olabilmek içindi bir şarap misali. Ve daha çok pişebilmek içindi…

Güneş Gibi!

Güneş öyle güzel doğdu ki bu sabah,

Öyle güzel girdi ki odamın içine süzüle süzüle,

Öyle işte,

Bilirsin işte senin gibi,

Bir anlam aramamak ve bulmamak için deli olmak gerekti,

Ve bir aydınlık hayat buldu odanın içerisinde,

Yavaş, yavaş kızıldan beyaza doğru,

Sensiz Hayat!

Dışarıda yağmur, bardaktan boşalırcasına, nasıl da iştahla yağıyor mübarek. Hadi uyan artık, kalk, sen seversin yağmuru. Çay demledim hem en tavşan kanı, ekmek sıcak ve yanında da sevdiğin peynirli omlet. Otur hadi, geç karşıma, boş bir çay bardağı masanın diğer tarafında. Radyoda eskilerden bir müzik, ‘elbet bir gün buluşacağız, bu böyle yarım kalmayacak’. Kesme şekeri her seferinde ortadan kırıp atmaktan bıkmadın mı? Bense hala üç şekerli, dalga geçiyorsun benle; ‘şerbet içseydin bari’. Sabah ayaz olur buralarda unuttun mu, üstüne bir şey al, üşüteceksin. Sen hapşırdığında bile yüreğime bir ok saplanır bilirsin. Hani bazen dalarsın ya ufka bakıp, bense gözlerine. İçinde bilmediğim depremler kopuyor, ne olur beni korkutma. Bir gün gideceksen eğer, ben uyurken olsun demiştim sana, ah keşke dilim tutulsa!. Uzanmışız koltuğa, en sevdiğimiz komedi filmi televizyonda. Sen gülerken gözlerinin içi de gülüyor, hiç söylemiş miydim sana? Utanır kızarırsın, sevmezsin sana güzel şeyler söylenmesini. Gözlerimle anlatırdım bu yüzden sana hissettiklerimi. Sahi o zaman, anlar mıydın beni? Nasıl da ağzıma tıkardın, sana romantik bir şeyler söylemeye çalışsam. Bak işte sana inat söylüyorum şimdi rahat rahat; bir ömür seninle yaşlanacak kadar çoook seviyorum seni!

Fener Nasıl Tutulur?

Elektrikler şimdiki gibi yaygınlaşmadan önce fener kullanırdı insanlar. Fener gene kullanılıyor ama eskisi kadar sık değil. Fenerler çeşitlidir: Gemici feneri, el feneri, Japon feneri… Bayramlarda fener alayları düzenlenir, gemilere yol gösteren deniz fenerleri olmasaydı birçok gemi kayalara çarpıp batardı. Kimi düşünürler sanatın da deniz feneri gibi olmasını öngörmüşlerdir. Avrupa’da genelevler kırmızı fenerlidirler! Din sömürücüleri yeşil fener kullanıyorlar. “Ben bir yeşil fenerim” diye başlayan türkümüzden yararlanarak bu fener için şöyle yazdım: “Ben bir yeşil fenerim/ Yoksulları çok severim(!)/ Din iman diye diye/ Sırtlarına binerim.” Ünlü spor kulübümüz Fenerbahçe adını o semtte bulunan deniz fenerinden almıştır. Çocukluğumuzda, Fenerbahçe’yi tutan arkadaşlarımızla, “Fener, dünyayı yener; Beşiktaş’a gelince püf diye söner” diye alay ederdik. Bir de Deniz Feneri çıktı karşımıza. Yolsuzluklar ayyuka çıktı, acı biber doğradı tatlı aşımıza.

Seviyorum Seni

Kadehlere doldurup boş içiyorum seni yudum yudum,
Tadına vardıkça her zerreme işleye işleye.
Bir sigara sarıyorum sonra dumanında boğuluyorum.
Bir kayıp türküyle hasretine dalıyorum,
Özlem sarıyor ruhumu ,
Çığlık çığlığa seviyorum seni,
Sus pus seviyorum seni.
Dengeleri alt üst edip seviyorum seni.
Saatler adınla gelip geçerken,
Her saniye daha bir çok seviyorum seni.

Onsuz Yalnız!

Biz, tek kişilik hayatımızdaki tek insanlarız. Bir arkadaş, bir sırdaş, bir kardeş, bir anne yada bir sevgili ne fark eder. Paylaşılmazki yalnızlık! Kalabalıkta bir yalnız! Yalnızlar içinde bir yalnız!

Kafamı kuma gömmek istiyorum, çaresizce beklemek. Çekmecede ki en keskin bıçak olmaktan yoruldum. Kenarda öylesine bir meyve bıçağı olmanın dinginliğiyle yaşamak nasıl olurdu acaba?Yataktan hiç kalkmadan yastıkların arasında kaybolmakta var şimdi. İçimi acıtıyor yokluğun, derin derin sızlıyor ruhum. Acaba diyorum bu mu cehennem? Nasıl bir sınav bu böyle. Şıklar yanlış soru çözümsüz, boş bırakmaksa imkansız. İşte bu yüzden yalnızım artık. Bu paylaşılmayan konuştukça azalamayan bir acı. Alev alev bir yangın. Anlayacağın kül bile olamadım daha, yeniden doğabilmek için küllerimden!!!