Kalp Arsızdır

Hani bazı güzellikler insana hayatında bir-iki kere sunulur ya? Sen de benim hayatımdan geçerken uğradığın o gün yaşantıma güneş doğmuş aslında. Kalp arsızdır, birine kaydığında zannedersin ki umarsızca açtığın kalp ömür boyu kalacak orada. Ama gözlerinin önünde uçuşup duran perdeler indiğinde eş ruhunu bulamayan kalp yeniden yollara düşer bakmadan ardına.
Aşk çocuktur, umarsızdır; aşk uçucudur, şeffaftır; aşk hırçın, bir o kadar da haindir.

Ayna

Önce acı çöktü yüreğime, sen gidince
Sessizlik asıl manasını buldu içimde
‘Keşke’lerin de anlamsızlığını kabul edince
Olmadılar, olsaydılar bir bir tükendi dilimde

Bittiğinde sorgulanırmış meğer, başlangıçlar
Aynada kendini görür gibiydi hani, ilk bakışlar
Şimdi sorunca kalbine, gerçekle hayalin farkını
Yanılsamadan mı ibaretti, bu aldanışlar

Hüzünperest Akşamlar

Kasımla birlikte çalar kapıları
Hüzünperest akşamlar
Bekar evlerinin müdavimi
Yalnızların en kadim dostu
Hüzünperest akşamlar
Bazen bir sigaranın dumanında
Bazen de kaynayan suyun buharında
Sinsice dağılırlar kasvetli soğuk odalara

Biliyorum, Sen Gitmelisin..

Tükenmişlerle ben baş ederim
Koluna umutlarını tak,
Son bir kez arkana bak,
İstersen canımı da veririm…
İçim acımaz, olmam ki ziyan,
Karartmam gecelerimi inan
Ay’la arkadaş olur,
Yıldızlar altında güneşlenirim…
Sen her şeyi unutabilirsin,
Hiç yaşanmamış sayabilirsin,
Canını yakarsa, çekip anıları vurabilirsin,
Onları da kendi ellerimle gömerim…
Dinleme o şarkıyı bir daha sevgilim,
Kahretme kendini, solma güzelim,

Bütün Bütüne Yok Olmadılar

Çocuk büyüyor, büyüdükçe öğrendiklerinin ağırlığı, aldanışların geri sarmaları omuzları ağır ağır düşürüyor. Bütün yanılgılar alaycı bir gülümseme takınmış sırıtıyorlar. Öyle ya, hayat zaferini ilan ediyor. Bir tutam insan biriktirmişiz. Her birinin elleri avucumuzda. Eksikliğini hissettirenler var aralarında. “Olsun o kadar… Avuçlarımdaki yeter, idame ettirilmesi gereken yaşam için” diyor.

Acı Rüya

Bütün koşuların bir başlangıç bir de bitiş çizgileri vardır.Hayat da o yüzden koşu yarışlarına benzer. Bir başlarsın doğduğun an koşmaya, bu başlangıcın olur. O halde ölümün müdür son, orasını bilemem ölmeden? Neticede bilinmezliğe giden bu yolsa; hep koşarsın. Koşarken düşüp durursun ha bire. Sonra düşmemeyi öğrenirsin. Bu sefer sıradanlık başlar. Yine bir heyecan istersin ki, bu sefer de sonu acı olur. Düşmekle kalmazsın, tepetaklak oluverirsin.

Sonra ayağa kalkarsın, kalkmalısın. Çünkü daha son değil! Devam etmelisin! Ama bir kıymık batmış eline ya da kalbine yemişsin bir faça! Sonra taa derinlerden bir acı titretir bedenini, sızlatır içini. O sızlatır, sen sızlanırsın. Kıymık çıkmaz acı bitmez! Sonra arabesk yaşam başlar. “Olsun be gülüm acında güzel” deyiverirsin aniden. Acı, yaşam biçimin olur.