Sanırsın

Sen sevdaydın gittin
Limanlar yıkıldı
Gönlümün barınakları yıkıldı
Ardında kalan bir beden
İçinde kalan bir can oldu

Sanırsın ki poyrazlar
Vurur cana
Oysa hep karayellerde gelir
Cana ölüm
Yapışır bedene

Unutuldu sanırsın
Bir çocuk bile unutmazken
Dinlediği masalları

Senin gözlerinde doğan
Gözlerinde ölen
Unutabilir mi kolayca seni

Sizler İyi Çocuklarsınız

İlk kez yalvarıyorum.. En kötüsü dilenmek mi? Dileniyorum..
Elimi tut.. Kenetlenelim tekrar.. Bize yakıştığı gibi.. İnsan olmanın üstünlüğünü hatırlamak gibi. Beynimiz pas tutuyor ayakları yere basan gençliğimi kaybediyorum.
Evin büyüğü başlıyor “Önceleri böyle miydi yaa?.. Ama siz iyi çocuklarsınız..”. Yerin dibine mi girmeli? Mp3 çaları takıp “o zaman, bu zaman değil” mi demeli? Ya da zor olanı yapıp, şapkanı önüne koyup düşünmeli mi?
“Ceddin deden, neslin baban..” diye başladım;
Köyde dedem toprak çapalardı. Hala çapalar(Tabi organik-inorganik karmaşası yokmuş o zaman)..