Sanırsın

Sen sevdaydın gittin
Limanlar yıkıldı
Gönlümün barınakları yıkıldı
Ardında kalan bir beden
İçinde kalan bir can oldu

Sanırsın ki poyrazlar
Vurur cana
Oysa hep karayellerde gelir
Cana ölüm
Yapışır bedene

Unutuldu sanırsın
Bir çocuk bile unutmazken
Dinlediği masalları

Senin gözlerinde doğan
Gözlerinde ölen
Unutabilir mi kolayca seni

Zamansız Aktın Gözlerime

Zamansız aktın gözlerime
Her bakışında büründüm
Türlü türlü renklere,
Bir bekleyişe kurban edemezdim
Yüreğindeki küçük serçeyi,
Belki de en başında söylemeliydim
Dudaklarımdan dökülen son cümleyi,
Zamansız aktın gözlerime,
Gitmeni istemedim,
Ama kal da diyemedim..
Gönlümün çelişkilerine yenildim.

Çoktan kül olmuşum, nasıl tutuşturayım alevi yeniden?

Sabah, kızıl güneşin doğudan kendini göstermesiyle başlar. Doğu alev alev yanar, güneş yükseldikçe azalır alevler, ve ayrılınca güneş ufuk çizgisinden, alevler de söner. Yine alevlere boğulur gökyüzü, güneş hazırlanmaya başlayınca terketmeye gökyüzünü.. Kimi zaman koyu gri dumanlarla da örter gökyüzünü. Sonra ateş söner, alevler gider ve gün de biter.

Aşk Parıltıları Veya Seni Sevmenin Bencesi

And olsun bütün sevenlere ve aşklar olsun bütün sevilenlere ki nice kapılar aşıp geldiğim gönül kapına sevgiden çelenkler bırakmak, kalbime miras bıraktığın hasretine kandan kınalar vurmak ve gönül âleminde hasbi hal ile yâd etmekmiş seni sevmek…

Sevmek… Nedir sevmek? Pek çok insan “seviyorum” der fakat bunlar içinden bir kısmı sever, yine maalesef ki sevenlerin çok azının içindeki gerçek sevgidir… Sevgiye çıkan çok yol vardır bu yüzden sevgi çok karıştırılır. Bazı duygular, sevgiye sadece benzerdir… Bende ise bu durumun tam tersi, ben sevdiğimi ruhumun odağına yerleştirdiğim için hayatta nereye baksam, ne hissetsem onun sevgisine benziyor. Hayat onun sevgisine benziyor. İnsan sevmeye dursun! Benliğimin eş anlamlı kelimesiymiş seni sevmek…