Kalan

İflah olmaz bir esintidir
Parmaklarının ucunda esen,
Dokunurken bir eskiye
Yaşanmışını hisedebilmek için..
İliklerini kavururken
Geçmiş hevesi eski bir tahta atın
Yarınlarını bilememek, yitmektir..
Ve içinde bir çok “ve” geçen
Bir cümle yazmak gibidir
Ardı ardına canlanırken anıların
Biraz derinden..
Okşar gibi
İhtiyar yüzünü
Pişman değil de
Geç kalmış gibi..
Sonunu getiremediğin
Bir şiiri yazmak gibi,

Ait..

Boşluğun omuzlarında gergin bir ağırlığa dönüşmediği,

Sessizliğin ruhunu derin gıcırtılara gark etmediği

En mühimi,

Gitmekle kalmak arasında savaş vermediğin,

Aitliğini sorgulamak yerine

Varlığına sahip çıktığın,

Kıvrılıp kaldığında bile

Bir köşesinde,

Yalnızlığından ürkmediğin..