Yalnızlığa Dair

Derin ve gizli bir yalnızlığı yaşarız bazen. Alev, alev yanan umutlarımız, sevgilerimiz korlaşır; farkında olmadan boş, boş bakar gözlerimiz. Tek kurtuluşu ölmek! Ya da başka diyarlarda bizi tanımayan kimiz neyiz bilmeyen insanların arasında kaybolup gitmekte ararız. Oysa tek çare zannettiğimiz kaçışta;

Ayna

Önce acı çöktü yüreğime, sen gidince
Sessizlik asıl manasını buldu içimde
‘Keşke’lerin de anlamsızlığını kabul edince
Olmadılar, olsaydılar bir bir tükendi dilimde

Bittiğinde sorgulanırmış meğer, başlangıçlar
Aynada kendini görür gibiydi hani, ilk bakışlar
Şimdi sorunca kalbine, gerçekle hayalin farkını
Yanılsamadan mı ibaretti, bu aldanışlar

Zamansız Aktın Gözlerime

Zamansız aktın gözlerime
Her bakışında büründüm
Türlü türlü renklere,
Bir bekleyişe kurban edemezdim
Yüreğindeki küçük serçeyi,
Belki de en başında söylemeliydim
Dudaklarımdan dökülen son cümleyi,
Zamansız aktın gözlerime,
Gitmeni istemedim,
Ama kal da diyemedim..
Gönlümün çelişkilerine yenildim.

Özlemek

Sığmıyor, taşıyor yürek yerinden, çıkmak istiyor, ayrılmak istiyor bedenden. Senin yerine konulacak hiçbir şey yok, sen yoksun, özlüyorum.

Özlemenin güzel şey olduğunu söyleyenler var, seni özlemek hiç güzel değil. Senin yanında olmak istiyorum, senden uzak olmaktan nefret ediyorum. Hatırımdan bir an bile çıkmıyorsun, gözlerimde bir belirip bir kayboluyorsun.

Mısralar..

Bir sabah uyandığımda ölmüştü.
Önce kızdım ona, her şeyimi aldın götürdün diye.
Ama sonra anladım ki beni duymuyordu.
Yüreğim.
Tek duyduğu;
Gözyaşımın, hıçkırıklarımın haykırışlarıydı.
Sürekli elveda diyen bir kızın,
Sesini duyduğunu söyledi sonra bana…
Dedim; boşver duyma,
Sevecek olan gitmezdi…

Metehan AKPINAR

Fotoğraf: (http://www.resimmax.com/data/media/341/kumsala-cizilen-kalp.jpg)

Bağ Bozumu Sonrası

Yalnız  oluyor  ölümler
Hiç  bir  ölümün  içine  bir  başka  ölüm
Sığmıyor  doğumlar  gibi  çıplak  ve  yalnız
Bağ  bozumu  sonrası  gibi  toplanıyor
Yıllar  ölümün  içine  ölüm de
Sessiz  ve  ıssız  çukuruna

Ve  hiç  bir  ölüm   almıyor  kucağına
Sevdasını  bırakarak  bu  dünyada
Doluyor  bir  rüzgârın  içine
Olsa  da  ölümler  sevdalı  insanları
Ayrı  düşüren  sevdalarından

Sadece Sen Gör Diye…

Aşkındı yücelten, sendin beni güzel yapan

Gözünde güzeldim aynada değil!

Kırıldı aynalar gönlüm gibi,umudum gibi

Her şey biter, dünya durur, göz görmez, yürek atmaz ya

Öylece kalakaldım…

Sensiz silindi her şeyin değeri gözümden

Bu donuk gözler, anlamsız bakışlar

Sadece beni yaşatmaya yarayan bu kalp

Sana gitmediği için isteksiz atılan adımlar,

Yorgun, çaresiz bu beden

Ölüm Oyunu

İsrail’in bombalamadığı tek camiden okunuyordu akşam ezanı. Hava iyiden iyiye kararmıştı ve sokaklar yine ölüm sessizliğine büründü. Yorgun, çaresiz ve ürkek yürekler akşam karanlığında sessizce çırpınıyordu. Ve kahrediyorlardı bunu onlara yaşatanlara yitirdikleri babaları,anaları ve minicik yavruları için… Ve küçük bir çocuk vardı akşam karanlığında sokakta. Elinde tuttuğu şeyin ne olduğunu bilmiyordu ama etraftaki herkes çığlık çığlığa bağırıyordu özellikle de annesi “ yapma yavrum sakın çekme onu, kımıldama sakın.!! ”