Sizler İyi Çocuklarsınız

İlk kez yalvarıyorum.. En kötüsü dilenmek mi? Dileniyorum..
Elimi tut.. Kenetlenelim tekrar.. Bize yakıştığı gibi.. İnsan olmanın üstünlüğünü hatırlamak gibi. Beynimiz pas tutuyor ayakları yere basan gençliğimi kaybediyorum.
Evin büyüğü başlıyor “Önceleri böyle miydi yaa?.. Ama siz iyi çocuklarsınız..”. Yerin dibine mi girmeli? Mp3 çaları takıp “o zaman, bu zaman değil” mi demeli? Ya da zor olanı yapıp, şapkanı önüne koyup düşünmeli mi?
“Ceddin deden, neslin baban..” diye başladım;
Köyde dedem toprak çapalardı. Hala çapalar(Tabi organik-inorganik karmaşası yokmuş o zaman)..
Babamın kerrat çetveli benimkisinden daha iyidir. Hayır! Eğitiminden de mi bu kadar ödün verdik? Peynirim keçi derisinde basılı.. Ekmeğim sacın üstünde yandı.. Toprağın bereketi kalmadı.. “Ne toprağı? İnsanın bereketi kalmadı”.
Teknolojiyi yanlış mı takip ettik? Telefon fiyatı maaşım kadar.. Kırk madde özellikleriyle.. Hayır, düşünüyorum kaç özelliğini kullanmaya ihtiyacım oldu? Masaüstü ve dizüstünün inanılmaz şık tasarımları ve amman çift çekirdek olsun.. Tabi, Yazılım Mühendisiyiz herbirimiz. Uzuyor liste uzuyor…
Ceza dinleyelim, Sagopa dinleyelim birlikte, bol bol okuyalım. Okuyoruz ya! Ama Aşık Veysel‘den, Mahzuni‘den, Fuzuli‘den, Yunus Emre‘den bihaber olmadan, üstadlara hayranlığımızı bitirmeden “dinliyorum” hayatlarını anlamadan…
Düşününce çıkılmıyor içerisinden.. Kime kızmalı? Kime kızıp içimdeki suçluluğu başkasına yüklemeli? Sebep çok.. Teknolojinin yarattığı zihin kirliliğim var.. beni yönetenler var.. Sen varsın.. Tarihi, siyaseti, bilimi tartışamadığım.. Sadece arada boynumda yular gezer yayılırım.. “Aaa! Abarttın kardeş sen de..”. Evet abarttım.. “Google’da yazsam çoktan almıştım cevapları…”
Açım.. Bedenim aç.. Ruhum aç.. Bedenim aç, çünkü toprağım kayboluyor.. Ruhum aç, sığ sularda takılıyorum(yaşıyorum). Düşünerek, hissederek, tartışarak doyur beni…
Bu yüzyılla birlikte üzerime çekiç darbeleri iniyor eksiliyorum..
“Siz iyi çocuklarsınız” sözünü hakediyor muyum? Hayır…

Derya KOŞAR