Karga Şeysi !

Ben bu kargaları anlamıyorum. Sürekli etrafımdalar. Sabah evden çıkıyorum, karganın teki gelmiş kedilerin ıslak ekmeklerini yiyor zorla. Yanından geçiyorsun umursamıyor.

Sonra kargalarla ilgili deyimler geldi aklıma. Derler ya “karga bokunu yemeden” diye. Hatta, nispetle kibar insanlar “karga kahvaltısını etmeden” derler.

Ne demek şimdi bu ki? Kargalar sabah kalkıyor, ellerini yüzlerini yıkamadan ilk iş olarak kakalarını yapıyor, sonra da bunu afiyetle yiyorlar mı? Bunu içgüdüsel olarak mı yapıyorlar? Eğer öyleyse, karga b.kunun içinde vitamin falan olabilir mi? Bu konuyu sonra irdelemek üzere bir kenara bırakıyorum.

Mini-Büs

Kadıköy-Üsküdar

Bağlarbaşı mı?

En öne oturuyorum. Şoför yanı.

Dün en arkaya, ortaya oturmuştum. Okeye dördüncü gibi. İri bir adam, iri bir kadın ve bacaklarını aça aça oturan ikinci bir adam. Bana düşen bunların ortası.  İki büklüm oluyorum, yine de kadının tombul etleri koluma değiyor. O kadarla kalsa iyi, kalçasıyla temas halindeyim ve ona değen noktalar terliyor. Sağa kaysam şişko adam, daha kötü.

Gülcü Kadın !

Deniz kenarı. Birkaç düzine masa. Çoluk-çoluk insancıklar. Tek yok, hepsi çift. Hayatı çifter çifter yaşıyorlar. Olamazlar tek, kalamazlar tek; yenilirler yoksa.

Takılır ayakları bir yerde. Tutacak kimse bulamazlar. Çifte gidiyorlar o yüzden.

Benim sayım ise 9. Tek sayı. Çiftler başlamadan hemen bir durak önce. Ya da, köprüden önce son çıkış.

Çapraşım

Çapraşığım. Yönünü ıskalamış bir şey gibi. Ney gibi? Hımm, Kutsal Kase aramaya giden süvariler gibi… Yok onlar süvari değildi. Tımarlı sipahi de olamazlar. Şövalye diyelim en iyisi, kutsanmışından.

Bulanmak gerekiyor berraklaşmak için. Ve dağılmak gerekiyor toparlanmak için. Dağınığım. Bulanığım. Az kaldı sanki görünecek ışık… The Daylight. Full of delight.

Doğru İnsanı Kovalarken !

– Yani denedik ama olmadı demek ki doğru insan değilmiş.

– Ay evet boşver, bir gün karşına doğru insan çıkar nasılsa.

Şimdi bu doğru insanın hikayesi, çok eskilere dayanır. Genelde kadınların daha sık kullandığı bu tamlama “beyaz atlı prens” kültüyle alakalıdır. Söz konusu prens, zamane teknoloji çağı ve tüketim toplumunda evrilerek yerini atsız ve prenssiz bir “doğru insan” a bırakmıştır.

Doğru insanı bulmak varsayımın temeli, kişinin kendini otomatikman, “taken for granted” ve doğuştan doğru olarak görmesinden kaynaklanır, ki aslında müdahale edilmesi gereken bir durumdur.

Oda

“Beni kim okuyacak?”

“Armağan ettiklerin.”

“Peki kimin doğum günü?”

“Armağansız kalanların.”

“Sana olsun o zaman.”

“Ben ufak çaplı bir metaforum.”

“Demek ki armağanın yok.”

“Kuytu köşe simgelerini ve tireler arasındaki cümleleri hediye ederler.”

“O zaman sana sayfa yazacağım.”

Mal Gribi !

Osman Jorgensen‘ den gündemi sarsacak bir yazı daha !

Fransa’ nın kuzey batısında yer alan ve mülkiyeti bana ait olan Osmanville adlı kasabamda yaşanan elim bir olayı siz soydaşlarıma ve bu vasıta ile dünya medyasına ilk defa buradan aktarmak istiyorum. Zira bu olay duyulduğunda eminim çeşitli önlemler alınacak ve belki de benimde sponsorluğumda Mal Gribi aşısı üretilecektir. Bu yaşanan elim vaka’ nın ciddiyeti nedeniyle bir an önce sizlere aksettirmek istiyorum.

Efendim yaşamış olduğum kendime ait kasabada bulunan dolayısıyla kendime ait çiftlikte sabah 9.00 sıralarında ben bahçede Fransız Ulusal Medya temsilcilerine brunch partisi verirken yardımcım yanıma geldi.

Facebook’ un Toplum Üzerindeki Etkileri !

Müthiş bir Osman Jorgensen Yazısı;

Yıllar önce insanlar birbirlerini, bayramlarda seyranlarda, düğünlerde ve benzeri toplantılarda görürler, en güzel elbiselerini sergileyip, ucuz ama çok kokan parfümlerini birbirlerine kokuturlardı. giydikleri elbiseler ve saçlarına başlarına verdikleri şekillerle birbirlerine imajlarını kanıksatırlardı.

+ ay hayriye ne kadar sosyetik öyle…
– kemik çerceveli gözlük takmış ne kadar entelektüel…

gibi…