Ay yükselmeye başlamıştı yıldızlar ona eşlik ediyordu çok uzaklardan ama
ışıklarını ona yetiştirerek. Denizin üzerinde küçük balık sürüleri gibi oynaşan yakamozlar uzaklardan kıyıya kadar geliyor, dalgakıranın yosun tutmuş kayalıklarında kayboluyorlardı. Meltem hafifti, okşar gibi esiyordu. Çocuk biraz daha yasladı başını omzuna kızın. Kız da ona doğru biraz daha sokuldu.. Konuşmanın bir anlamı yoktu, meltem, yakamozlar ve ay en güzel aşk kelimelerini fısıldamaktaydılar. Kızın belini biraz daha sıkıca kavradı çocuk ayrılmak istemediği belliydi. Gözlerini açtı hafifçe en derinlerden gelen hüznün dışarı çıkmak istemesiyle.
Kızın saçları hafifçe dalgalanmaktaydı, kendisine az da küçük gelen hırkasından daha çok; çocuğun nefesiyle ısınmak ister gibi sokulmuştu.. Bulutlar hiç acele etmeden sırayla geçtiler üstlerinden.. Ay her bulutun arkasından çıkışında kızın saçları ve gözlerinde parlıyordu ve bu yansıma ayın kendisinden çok daha güzeldi.
Çocuğun gözleri ıslaktı.. Kızın dizlerine yatmayı istedi birden belki de cesaret bulmak için. Çocuk başını kızın dizlerine koyduğunda kızın eli saçlarında gezinmeye başladı yumuşak ama sürekli. Hiçbir zaman bitmesi istenmeyecek bir an.
Gökyüzü maviden siyaha dönmeye başladığında; esen meltem okşamayı bırakıp çocuğu üşütmeye başlamıştı. Çocuk hafifçe dizlerini kendine çekerken, ruhundaki keder yüzüne iyice yerleşmişti. Ne olacağını çok iyi biliyordu çocuk; yaslandığı kaya yine tüm soğukluğuyla cansızlaşacak, rüzgar yine kızın sesiyle fısıldayacaktı kulaklarına :
– Ben hiç senin olmadım ki..
Nemli taşların üzerinde bir çocuk, dizlerini karnına çekmiş sessizce ağlarken, denizin üzerinde küçük balık sürüleri gibi oynaşan yakamozlar uzaklardan kıyıya kadar geliyor, dalgakıranın yosun tutmuş kayalıklarında hüzünle parçalanıp kayboluyorlardı.
Serhan YÜKSEL
Sinestezi E Dergi 
Şub 05, 2009 @ 19:34:52
hüzün çok iyi işlenmiş. Çok güzel bir yazı.Devamını bekleriz :)