Yalnızlığa Dair

Derin ve gizli bir yalnızlığı yaşarız bazen. Alev, alev yanan umutlarımız, sevgilerimiz korlaşır; farkında olmadan boş, boş bakar gözlerimiz. Tek kurtuluşu ölmek! Ya da başka diyarlarda bizi tanımayan kimiz neyiz bilmeyen insanların arasında kaybolup gitmekte ararız. Oysa tek çare zannettiğimiz kaçışta;

Susarak ölmeyiz, ama veda da edemeyiz!

Beni gördüğün gün gibi aşikar, kafanı çevirince görmemiş olmazsın. İçinden konuştuklarını duyuyorum, ben de sana bir şeyler söylüyorum. Susarak ölmeyiz, ama veda da edemeyiz. Kaldığımız yerden devam da edemeyiz. Sustuğumda susuzluğunda kalıyorum, dudaklarım kuruyor, senden yana bakamıyorum, çölünde susuzluktan kuruyorum. Kuruyorum, bilmediğimden olsa gerek, bir şeyler var diye kafamda kuruyorum. Oysa gözlerin susuzluğuma, ellerin uykusuzluğuma çare. Susmasan?

Hesaplaşma..

“Yapabileceğim bir şey var mı ?” diye sordu Tanrı

Hayır  anlamında başını salladı yorgun savaşçı

Yorgun olduğu belliydi yüzünden

Tüm kasları vücudu peltemsiydi,

Ve içinde bir yer kırgındı belliydi

“Savaşta mı oldu?” göstererek eğik kılıcı sordu Tanrı

Savaşçı bulanık gözlerini kılıcına indirdi

“Evet.. ama düşmanım onurlu değildi”

“Kimdi?”

“Hayat”

Esen ılık rüzgar saçlarını dağıtıyordu savaşçının

Ürpermesine neden oldu bu insanlara özgü biçimde

Tanrı hafifçe öne eğilerek “Hissediyor musun?” dedi